Όσα έγιναν χθες στο «Γ. Καραϊσκάκης», όσα έχουν προηγηθεί εκεί και σε πολλά άλλα γήπεδα, αλλά και όσα σίγουρα θα επαναληφθούν δεν αναδεικνύουν πρωταθλητές ή ηθικούς νικητές παρά μόνο έναν μεγάλο χαμένο: το ελληνικό ποδόσφαιρο. Οι εικόνες ντροπής ήδη κάνουν το γύρο του κόσμου και διασύρουν διεθνώς μία χώρα που αντιμετωπίζεται κάθε μέρα και από περισσότερους ως τριτοκοσμική στο εξωτερικό.

Γιατί-δυστυχώς-δεν πρόκειται για μία κακή παρένθεση ή μία στιγμή έντασης, αλλά πλέον για τον κανόνα κι έναν ακόμη κρίκο στην αλυσίδα που κρατά δέσμιο τον ελληνικό αθλητισμό.

Δεν ήταν η πρώτη φορά που ένας απλός αγώνας αντιμετωπίζεται εκατέρωθεν, αλλά και την πλειοψηφία του Τύπου σαν πόλεμος.

Δεν ήταν η πρώτη φορά που στο βωμό της εφήμερης χαράς που προσφέρει μία αθλητική νίκη θυσιάζονται τα πάντα και που ο σκοπός αγιάζει τα μέσα.

Δεν ήταν τα πρώτα φαλτσοσφυρίγματα από ανθρώπους που επανειλημμένως έχουν αποδειχτεί ανεπαρκείς και επικίνδυνοι.

Δεν ήταν η πρώτη εισβολή ούτε ο πρώτος προπηλακισμός σε βάρος ανθρώπων που απλώς θέλουν να παίξουν μπάλα.

Δεν ήταν η πρώτη φορά που οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές, παρασυρόμενοι από τη γενικότερη αλλοφροσύνη, υποπίπτουν σε ατοπήματα, βρίζονται και ανταλλάσσουν χτυπήματα με συναδέλφους ή-ακόμη χειρότερα-συμπαίκτες τους στην Εθνική ομάδα.

Δεν ήταν η πρώτη φορά που οι αρμόδιοι κωφεύουν, ούτε η πρώτη φορά που οι νόμοι δεν εφαρμόζονται.

Δεν ήταν η πρώτη φορά που οι διοικήσεις χαϊδεύουν τα αυτιά των οπαδών τους για να μη χάσουν τους «πελάτες».

Δεν ήταν η πρώτη φορά που όλοι οι περισσότερο ή λιγότερο υπεύθυνοι προτίμησαν την εύκολη λύση της μετάθεσης των ευθυνών στους… απέναντι.

Δεν ήταν η πρώτη φορά που όσοι πραγματικά αγαπούν αυτό που λέγεται αθλητισμός νιώθουν αηδία για το πώς έχει καταντήσει στη χώρα που τον διέδωσε σε όλο τον κόσμο.

Και δυστυχώς δεν θα είναι ούτε και η τελευταία…

Όσοι βλέπουμε το πρωτάθλημα που κατακτά ο Ολυμπιακός ή που χάνει ο Παναθηναϊκός και όσοι μοναδικό μας μέλημα έχουμε να μετρήσουμε πού ευνοήθηκε ο μεν ή πού αδικήθηκε ο δε, απλώς βλέπουμε το δέντρο και χάνουμε το δάσος. Ένα δάσος που έχει παραδοθεί στις φλόγες εδώ και χρόνια κι εμείς αντί για νερό τη σβήνουμε με… βενζίνη. Ή απλώς… παρακολουθούμε απαθείς την πυρκαγιά που στο τέλος θα μας κάψει όλους.

Η επόμενη μέρα του ντέρμπι δεν προσφέρεται ούτε για γλέντια στα μπουζούκια και φιέστες τίτλου, ούτε για διακηρύξεις περί ηθικών νικητών και αδικημένων, παρά μόνο για προβληματισμό και περισυλλογή. Από όλους μας.

Αλήθεια, πώς καταφέραμε να μεταμορφώσουμε (ή μάλλον να παραμορφώσουμε) ένα πράγμα που προορίζεται να μας δίνει χαρά, την οποία τόσο έχουμε ανάγκη μέσα στη δίνη των πραγματικών προβλημάτων της καθημερινότητας, σε κάτι που μαυρίζει την ψυχή μας, χαλά τη διάθεσή μας και μας κάνει χειρότερους ανθρώπους; Διάολε, είμαστε καλύτεροι από αυτό που δείχνουμε και το κατάντημα αυτό είναι ντροπή για όλους μας!
με εκφραζει απολυτα και το αναμεταδίδω.. όπως είναι ...

Ξεφτίλα δεν είναι να είσαι έμπειρος βοηθός και να μη βλέπεις τους τέσσερις παίκτες που καλύπτουν τον Κατσουράνη στη φάση του 83; Ξεφτίλα δεν είναι που επιτρέπεται στους αμυντικούς του Ολυμπιακού να κάνουν ασίστ στους συμπαίκτες τους με το χέρι; Ξεφτίλα δεν είναι να μετρά ένα ανούσιο όσο και άκυρο γκολ στο 91' έτσι απλά για να ανέβουν ψυχολογικά τα παλικάρια του Ολυμπιακού; Και αν αυτό είναι κάτι που έχουμε ξαναδεί και θα ξαναδούμε πάμε και σε κάτι πρωτόγνωρο.

Ξεφτίλα δεν είναι που περίμενε ο πρόεδρος του Ολυμπιακού τον Σισέ για να του κλείσει ραντεβού για του χρόνου; Ξεφτίλα δεν είναι που ο τίτλος που καταλήγει στον Πειραιά γιορτάζεται με «μάγκικα» πεσίματα των... φιλάθλων του Ολυμπιακού στους παίκτες του αντιπάλου; Ξεφτίλα δεν είναι ο Ολυμπιακός να λέει μία ώρα μετά το ντου ότι δεν είδε τι έγινε; Ξεφτίλα δεν είναι να μιλάμε για υποδειγματική υποδοχή;

Ξεφτίλα δεν είναι να διώχνουμε με αυτόν τον τρόπο ό,τι καλύτερο φιλοξενήσαμε στο ποδόσφαιρό μας τα τελευταία χρόνια; Ξεφτίλα δεν είναι να μιλάς ως πρόεδρος του Ολυμπιακού, της Σούπερ Λιγκ και αντιπρόεδρος της ΕΠΟ για έναν αντίπαλο και να χρησιμοποιείς φούστες και μπλούζες στο λόγο σου; Μετά από όσα έγιναν στο «Καραϊσκάκης» είναι ξεφτίλα να μιλήσει κανείς και για ποδόσφαιρο. Χαρείτε το, πανηγυρίστε το, είναι δικό σας, το αξίζετε... Τι άλλο να πούμε, δηλαδή;

Ντέρμπι: Ελειπε μόνο το… κόκκινο φωτάκι!

Σας ζητώ την κατανόηση σας και να με συγχωρήσετε για τον τίτλο του κειμένου, αλλά αυτά που είδα και βίωσα στο γήπεδο Καραϊσκάκη, κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού και μετά τη λήξη του, μόνο έτσι περιγράφονται. Ας τα βάλουμε, λοιπόν, όσο μπορούμε, σε μια τάξη…

*Επειτα από ένα τριαντάλεπτο πολύ καλής εμφάνισης και ατελείωτου πρέσινγκ από τον Ολυμπιακό, που σ’ αυτό το διάστημα είναι κυρίαρχος του παιχνιδιού, ο Παναθηναϊκός ισορροπεί το ματς. Στο δεύτερο ημίχρονο, καταφέρνει, μάλιστα, να γίνει καλύτερος από τον αντίπαλό του, εκμεταλλευόμενος το «σκάσιμο» των αντιπάλων τους. Πετυχαίνει δυο γκολ, αλλά το ένα του ακυρώνεται χωρίς κανένας να έχει καταλάβει τον λόγο, στο πρώτο ημίχρονο δεν του έχει δοθεί ένα «καθαρό» πέναλτι και στο τέλος δέχεται ένα τέρμα, που είναι οφσάιντ. Οσοι διαβάζετε τη στήλη και ακούτε τις εκπομπές στον NovaΣΠΟΡ FM 94,6, γνωρίζετε ότι σπάνια μιλάω για στησίματα, παράγκες, αλλοιώσεις κτλ. Αυτό που έγινε στο ντέρμπι, όμως, είναι ξεκάθαρα αλλοίωση αποτελέσματος. Ο Παναθηναϊκός έχασε το παιχνίδι και την παραμικρή ελπίδα που είχε για το πρωτάθλημα, λόγω της διαιτησίας. Απλά πράγματα…


*Πάμε, τώρα, στα πιο σοβαρά. Μετά το τέλος του ντέρμπι, ανεγκέφαλοι μπαίνουν στον αγωνιστικό χώρο και χτυπούν ποδοσφαιριστές. Σκηνές απείρου κάλους διαδραματίζονται μπροστά στα μάτια όλων. Σκηνές που, προσωπικά, με κάνουν να ντρέπομαι που υπηρετώ αυτό το άθλημα από τη δουλειά του δημοσιογράφου, που υπό νορμάλ συνθήκες, να ξέρετε ότι είναι συναρπαστική…

*Πάμε και στα ακόμη πιο σοβαρά. Σ’ αυτά που είδαμε στα αποδυτήρια του Καραϊσκάκη. Σκηνές και καταστάσεις που εγώ, στα μόλις 8 χρόνιας εμπειρίας, δεν έχω ξαναζήσει. Κύριε Μαρινάκη, επιτρέψτε μου, αλλά τέτοιες συμπεριφορές, όπως η δική σας, δεν ταιριάζουν με το ποδόσφαιρο. Δεν «κολλάνε» με τον αθλητισμό και δεν έχουν καμία μα καμία θέση στον χώρο. Υβρεις, τσαμπουκάδες και… άλλα λόγια να αγαπιόμαστε. Αν οι παράγοντες (οποιασδήποτε ομάδqς, στην προκειμένη περίπτωση του Ολυμπιακού), λειτουργούν έτσι, τότε μην απορούμε για τα υπόλοιπα. Ούτε για τους «κάφρους» των γηπέδων, ούτε για τους ποδοσφαιριστές (των οποίων, επίσης, καταδικάζεται η συμπεριφορά τους) που ήταν μια «ανάσα» από το να πλακωθούν στα αποδυτήρια, ενώ πρώτα το είχαν κάνει στη φυσούνα…