Συγχαρητήρια σε όλους και από εμένα...

Σπάνια βρίσκω το χρόνο να γράψω πλέον έστω και ελάχιστα στο blog και γι' αυτό θα περιοριστώ σε λίγα και σημαντικά πραγματα.

Σ' ένα πράγμα θα συμφωνήσω απόλυτα με Κόψι (όχι πως στα άλλα διαφωνώ, αλλά είπαμε, λίγα και σημαντικά):

ΠΑΙΖΟΥΜΕ ΣΑΝ ΟΜΑΔΑ πλέον και αυτό είναι σαφές...

Και στα δύο τελευταία παιχνίδια (που ήρθα) παρ' όλο που κάποιοι παίχτες (διαφορετικοί στο κάθε ματς) δεν ήταν στην καλύτερη μέρα τους, η αλληλοκάλυψη ήταν υπεραρκετή από το κέντρο τόσο στην άμυνα όσο και στην επίθεση, με αποτέλεσμα τα ατομικά μειονεκτήματα του κάθε παίκτη στις προσωπικές μονομαχίες να εξισορροπούνται από την ομαδική δουλειά.

Πέρα όμως από τα συγκεκριμένα παραδείγματα (τα οποία ουδεμία αξία έχουν, δεδομένου ότι όλοι προσπαθούν να δουλέψουν ομαδικά) σημαντικό είναι ότι με το να παίζουμε σαν ομάδα ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΟΜΑΣΤΕ ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ και αυτό είναι που θα πρέπει να κρατήσουμε.

Γιατί κακά τα ψέμματα η ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ είναι σημαντική στο ποδόσφαιρο.

Και όλοι μας κάνουμε πιο σημαντικά πράγματα από το να παίζουμε μπάλα, πράγματα που μας προκαλούν προβλήματα και ανησυχίες πολύ πιο μεγάλες από τη νίκη ή την ήττα της ομάδας μας.

Αυτονόητα προβάλλεται λοιπόν η σημασία του να γουστάρουμε που παίζουμε μαζί... Η Π.Ε.Ψ.Υ. (για τους νεότερους: Πειθαρχεία Επιμονή Ψυχολογία Υπομονή) αποτελεί πλέον ίδιον του παιχνιδιού της ομάδας μας, που όπως πολύ σωστά επεσήμανε ο πρόεδρος, μπορεί να μην παίζει μπαλάρα, αλλά ΠΑΙΖΕΙ ΣΩΣΤΑ!

Σ' αντίθεση λοιπόν με τους "γαλονάδες" της ομάδας (Pallis + Kopsi) εγώ δε θα σταθώ ούτε σε στόχους, ούτε σε ονειρεμένες τετράδες, αγίες τριάδες και άλλα συναφή....

Θα καλωσορίσω με τη σειρά μου τους καινούριους παίκτες, και θα δώσω συγχαρητήρια σε όλους για το κλίμα στην ομάδα, για την αγωνιστική συμπεριφορά (εκτός από τον Pallis, που συνεχίζει και "τα πρήζει" στους διαιτητές - χα, χα) και τον χαρακτήρα τους μέσα και έξω από το γήπεδο, θα τους ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΣΩ, γιατί παρ' όλα όσα συμβαίνουν στην καθημερινότητά μου, αποτελούν προτροπή και κίνητρο να ΘΕΛΩ να πάω στο γήπεδο και όχι να βρίσκω δικαιολογίες ν' απουσιάζω περνώντας χρόνο με τη γυναίκα ή σαπίζοντας μπροστά στην τηλεόραση....

Αν κάτι έχω μάθει από την υπερσημαντική, υπεράξια, πολυσήμαντη και πολυζήλευτη ζωή μου, είναι ότι όλα τα σημαντικά πράγματα στη ζωή έρχονται ως ΠΑΡΕΠΟΜΕΝΑ της δουλειάς, της προθυμίας και της αγάπης γι' αυτό που κάνει κανείς.

Εύχομαι λοιπόν να συνεχίσουμε να γουστάρουμε τη μπάλα που παίζουμε εις τους αιώνας των αιώνων. Αν αυτό γίνει, το αν θα βγούμε πρώτοι ή 108οι είναι κάτι που λίγο με αφορά, γιατί ΕΓΩ θα έχω παίξει και γαμώ τις μπαλίτσες....

Αμήν...

Adraniara para siempre!!!
Φέρτε τους όλους!!!!
Ζήτω το υπερπέραν!!!
[Που να έγραφα και πολλά.... εντάξει είχα καιρό να γράψω...συγνώμη...κλαψ!]